Je hebt gebeurtenissen, heftige gebeurtenissen, ingrijpende gebeurtenissen, traumatische gebeurtenissen en trauma. De beleving van elke soort gebeurtenis is persoonlijk; de een kan “meer aan” dan de ander. Belangrijk is ook de steun die je krijgt na de gebeurtenis.
Was er iemand om je op te vangen? Iemand die er helemaal voor je was? Waar je je kon uiten en waarbij je de impact van je ervaring kon delen?
Ook zogenaamde hulpbronnen zijn belangrijk, dit kunnen personen zijn of activiteiten, dieren, hobby’s of sporten. Als er hulpbronnen zijn kun je op een gegeven moment weer terug naar veiligheid. Afhankelijk van hoe je de gebeurtenis hebt ervaren kun je dit zelf of samen met hulp van iemand anders.
Trauma onderscheidt zich van andere gebeurtenissen doordat je bij trauma niet meer bij je hulpbronnen kunt komen, waardoor je zelf niet meer terug kunt naar de staat van veiligheid.
Je brein blijft ronddraaien in de impact van de gebeurtenis; uiten, delen en ontladen komen niet meer aan bod. Het is moeilijk om zelfstandig te bepalen hoe te reageren. Je leeft niet in vrijheid maar in een inwendige gevangenis. Je bent voortdurend alert, gespannen en gejaagd.
Heel veel trauma is verborgen. Trauma kun je zó ver weg hebben gestopt dat je bewust of onbewust naar een overlevingsstrategie bent gegaan. Dit zie ik vaak bij mensen die in hun jeugd gebeurtenissen hebben meegemaakt die ze niet konden of mochten uiten of delen.
Er zijn vele verschillende overlevingsstrategieën, en er zijn heel veel mensen die zich niet meer bewust zijn dat ze van hieruit leven. De herinnering aan de gebeurtenis, of gebeurtenissen, is té pijnlijk, té ingrijpend.
Voor elk trauma geldt dat de weg terug naar veiligheid er wel is.
Samen met iemand die je hierin kan begeleiden en ondersteunen. Iemand bij wie je jezelf mag zijn, waar je een keuze hebt die gerespecteerd wordt. Het is geen gemakkelijke weg, maar een groot cadeau voor jezelf. Terug naar veiligheid, ik gun het iedereen.